Ik ben Willemijn van Trijen (35) en samen met mijn partner zijn wij de ouders van een zoon (2011) en dochter (2013).

Beide kinderen zijn doof geboren en net na het eerste levensjaar bilateraal geïmplanteerd. Al snel zijn wij gestart met het aanbieden van NmG. Echter had onze zoon vrij snel de voorkeur voor de gesproken taal en is (helaas) een gebaren weigeraar geworden. Onze dochter schakelt wel tussen NmG en de gesproken taal, afhankelijk van de hoeveelheid rumoer. Je kunt zeggen dat wij onze kinderen zowel oraal als met NmG laten opgroeien.

Na de geboorte van de oudste konden wij niet direct de informatie en juiste aansluiting vinden waar wij naar op zoek waren. Door op onze ‘eigen’ wijze te handelen hebben wij ons pad gevonden. Na de reguliere peuterspeelzaal is onze zoon het regulier basisonderwijs ingestroomd. De aanvraag van het onderwijsarrangement ging niet zonder slag of stoot (Passend onderwijs was net ingevoerd). Maar door in mogelijkheden te blijven denken, de bereidwilligheid van de school en de steun van de intern begeleider is het gelukt.

Onze dochter is na de peuterbehandelgroep ook het regulier basisonderwijs ingestroomt. Deze start is met de kennis welke wij inmiddels hadden erg soepel verlopen.

Voor nu kunnen we zeggen dat onze zoon en dochter het erg naar hun zin hebben op school. En dat de samenwerking tussen school-ambulant begeleider-ouders op rolletjes loopt.

Door mijn eigen ervaring ben ik me ervan bewust dat het niet altijd makkelijk is tot de juiste informatie en begeleiding binnen het regulier onderwijs te komen. Mede door de onvolledige kennis van de zorginstellingen en dienstverleners. Daarnaast gebeurd het helaas nog steeds dat ouders door de ambulant begeleiders buiten spel worden gezet. Terwijl jij als ouder toch de expert bent van je eigen kind. Laten we alsjeblieft niet zomaar genoegen nemen met een ‘nee’ als antwoord.