Sinds 2016 proberen wij als ouders Siméa (de koepel waarin de vier instellingen voor auditief en/of communicatief beperkte leerlingen samen zitten: Kentalis, Auris, Viertaal, Vitus-Zuid) ervan te overtuigen dat wij als ouders onderdeel zijn in de opvoeding en scholing van onze kinderen. Dat wij als gelijkwaardige experts een deelpartij willen & moeten zijn daarin. Immers; wij komen met onze kinderen. In een zekere zin zijn wij klanten. Wij verwachten klantgerichtheid van de instellingen. Dat zij kijken naar wat wij belangrijk en nodig vinden. Anders hoeven we met onze kinderen niet richting de instellingen te gaan. Naar het regulier onderwijs gaan zonder instellingen te betrekken in onderwijs en/of opvoeding is altijd een optie.
Omdat wij “klantgerichtheid” en samenwerken aan het zo optimaal mogelijk maken van onderwijs en opvoeding van onze kinderen heel belangrijk vinden, werken wij mee aan diverse projecten. Dat zijn projecten zoals “Toekomst onderwijs dove en slechthorende leerlingen” en het bouwen van een website om helder te krijgen hoe de Ambulante Dienstverlening werkt c.q. welke diensten zij aanbiedt. Wij offeren hier al ruim 2 jaar vrije dagen voor op, reizen het hele land door, houden overlegmomenten, schrijven stukken enzovoorts enzovoorts.
Vandaag, 20 april 2018, zou er tijdens het Siméa congres eindelijk getoond worden dat ouders daadwerkelijk onderdeel uitmaken van die fijne driehoek: ouders, school en experts. De website zou gepresenteerd worden. We hadden er zin in. Op het programma staan we aangekondigd: zie nummer 58 in het screenshot hieronder:
Helaas wordt dit gebeuren, de websitepresentatie, op het laatste moment afgeblazen. Waarom? Omdat de website nog niet aan de eisen voldoet. Aldus Siméa. Oke, dat kan gebeuren. We zijn nog steeds gemotiveerd om tijd en moeite te doen om aanwezig te zijn op het congres. Als ouders. Als 1 van de hoeken in de driehoek. Dus we nemen een dag vrij van ons werk voor een bezoek aan Lunteren. Omdat we niets horen over een uitnodiging of tickets maar wel nr 58 op het programma zien staan, vragen we waar we ons moeten melden voor tickets. Helaas krijgen we geen toegang. We mogen nog wel komen, maar moeten, net als iedereen gewoon de volledige toegangprijs van 210,- per dag betalen (zonder diner).
Tja. Al de tijd die we erin hebben gestoken gedurende 2 jaar worden niet gewaardeerd met een uitnodiging en/of een ticket? Tja, 210 euro; dat is veel geld. Wat we helaas niet hebben in onze Stichtingpot.
Gelukkig zijn er wel mensen die al ter plekke aanwezig zijn en ons op de hoogte houden via Twitter en WhatsApp. Wat blijkt? Het gaat vandaag onder andere over ouderbetrokkenheid.
Weer wordt er gesproken over ouders zonder dat ze er zelf bij zijn.
Een lezing willen we graag even onder de loep nemen.
‘s Ochtends staat Bob Maas van het bedrijf The Black Box op het programma. Via Twitter en Whatsapp is berichtgeving natuurlijk niet zuiver, maar de beelden van de sheets roepen toch vraagtekens op. Allereerst de driehoek van samenwerking. Wij nemen aan dat het gaat over de drie verschillende expertises; ouders, school en instellingen. Maar: waarom driehoek in de vorm van een berg met gestippelde lijn naar boven(zie foto)?Wij nemen aan dat we het hebben over een gelijkwaardige driehoek (zie tekening)? Immers; we zijn samenwerkingspartners.
Nog een sheet:
Een stilleven wat in de kunst staat voor: voorstelling van stille, onbeweeglijke en meestal dode dingen, zoals bloemen, vruchten, dieren en gebruiksvoorwerpen.
Daar hadden wij graag wat anders gezien. Als het dan iets uit de kunstwereld moet zijn, hier een voorstel om te kiezen voor bijvoorbeeld het constructivisme.
Dat staat voor: een stroming, waarbij leren wordt gezien als een actief proces van kennisverwerving. Een van de principes is dat leren een proces is van kennis construeren. Daarbij wordt voortgebouwd op de aanwezige kennis. Het leren vindt steeds meer onder de eigen verantwoordelijkheid van de leerling plaats.
Kijk daar kan je wat mee. En levert ook ander beeld op, meer eenheid!
Dan een sheet over stress:
Daar hebben we allemaal genoeg ervaring mee denk ik. “Het optimale niveau” is ver te zoeken volgens ons…
Een sheet over beroepsernst:
Waarover het volgende werd getwitterd:
“Bob Maas over belang beroepsernst, gelijkvloersheid en warme aanwezigheid bij experts. Dat zorgt voor gewenste intimiteit, werkt stressverlagend bij ouders.”
Gewenste intimiteit?
Wij willen vooral vertrouwen, eerlijkheid, openheid, transparantie. Wij willen ontvangen wat onze kinderen gewoon nodig hebben. En wat wij als klanten van instellingen ook verwachten en dienen te ontvangen. Vrij simpel eigenlijk.
Richting het afsluiten zien we als boodschap:
Prachtig! Daar is de samenwerking. Daar is de driehoek. Alleen even voor alle duidelijkheid: een groot deel van de leerlingen binnen de Cluster 2 loopt elke dag alleen! Onze kinderen dus. Wij als ouders zien dat.
En als afsluiter:
Daarvan zijn wij met 1 punt eens.
Namelijk: Vrij van rim-ram en bullshit.
Die zouden we heel graag op een tegeltje willen plaatsen. En fijn als een samenwerkingskadootje willen meegeven aan het einde van het congres. Voor alle medewerkers binnen de instellingen voor auditief en/of communicatief beperkte leerlingen:
Aan alle ouders willen we dan een tegeltje sturen:
wij hebben het recht op ondersteuning vrij van rim-ram en bullshit.
En daar is dan weer de driehoek. We hebben dan allen dezelfde boodschap hangen aan onze muren thuis en op het werk. Daar kunnen we gezamenlijk op focussen. De neuzen 1 kant op. Heel fijn. Laten we daarnaar streven.
